Als je nooit fouten mag maken, leef je nooit écht
- sander0942
- 15 jul
- 2 minuten om te lezen
Door CTD Counseling – voor wie wil voelen, groeien en verbinden.
Stel je een kind voor dat leert lopen. Het wankelt, valt, staat weer op. Niemand zegt dan: “Wat dom.” Integendeel, we juichen. Want we begrijpen: zo leert een kind. Zo ontdekt het balans, richting, vertrouwen. Maar ergens onderweg verandert dat. Ineens mógen we niet meer vallen. Geen verkeerde keuzes maken. Geen twijfel tonen. We moeten weten, beheersen, controleren. En vooral: geen fouten maken.
Het begint onschuldig — met perfectionisme. Je wilt het goed doen, niemand teleurstellen. Maar als je té lang in dat patroon leeft, kan het zich verdiepen tot iets veel hardnekkigers: atelofobie.
Van perfectionisme naar atelofobie
Perfectionisme lijkt soms een kracht. Je bent nauwkeurig, verantwoordelijk, betrouwbaar. Maar perfectionisme heeft een schaduwzijde: het ontkent dat je mens bent. Het zet de lat zó hoog, dat je alleen nog bezig bent met voorkomen dat je faalt. En dan komt het moment dat zelfs kleine fouten voelen als gevaar. Dat elke misstap je zelfbeeld ondermijnt. Dat je bevriest bij keuzes, omdat je ze niet "goed genoeg" kunt maken. Dát is atelofobie: de angst om niet perfect te zijn. Niet goed genoeg. Niet waardig. Niet veilig. Wat eerst een streven naar kwaliteit was, wordt nu een levenslange vermijding van kwetsbaarheid.
De echte schade zit niet in de fout, maar in de angst ervoor
In de counselingruimte zie ik het keer op keer: hoe mensen zichzelf verliezen in de kramp om geen fouten te maken. Niet omdat ze zwak zijn. Maar omdat ze gevoelig zijn, betrokken, diep verlangend naar verbinding.
Maar zolang fouten maken gevaarlijk voelt, sluit je onbewust je gevoelens af. Je dempt spontaniteit. Je verliest richting. Je leeft niet, je overleeft.
Wat als je iets verkeerd mag doen?
Wat als fouten niet het einde van vertrouwen zijn, maar juist het begin?
Wat als je verdriet, twijfel of spijt niet ziet als bewijs dat je faalt, maar als teken dat je leeft? Want dat is wat we bij CTD Counseling keer op keer zien: Zodra de angst afneemt, komt de richting terug. Richting die komt van binnenuit. Van voelen. Van durven. Van het loslaten van perfectie en het toelaten van menselijkheid.
Durf jij?
Dus aan jou, de verantwoordelijke, de perfectionist, de zorgzame twijfelaar: Wat gebeurt er als je vandaag iets niet perfect doet? Als je een fout toelaat, zonder jezelf af te wijzen? Misschien voel je paniek. Schaamte. Of… ademruimte. Misschien komt er zachtheid. Misschien zelfs vrijheid. Want leven zonder fouten… is geen leven. Het is controle. Isolatie. Overleving. En jij verdient meer dan dat.
Herken je jezelf hierin? Deel deze blog met iemand die te hard is voor zichzelf. Of neem contact op. als je klaar bent om niet langer perfect te hoeven zijn, maar wel echt te mogen leven.
www.ctdcounseling.nl CTD Counseling, waar gevoel geen fout is, maar richting.



Opmerkingen